اشاره به دنیای واقعی،دنیای اجتماعی ودنیای مجازی شد.به نظر من دنیای تنهایی منحصر به فرد ترین دنیای هر انسانی است

ببینید گاهی خودت با خودت تنها هستی نه پدر هستی نه مادر ونه فرزند در آنجا حتی زن ومرد ومذکر ومونث هم نیستی خود خودتی یعنی فقط انسان هستی پیراسته از هر تشخص و رنگ وبویی

اگر به دید فلسفی وحتی دینی وکلامی به آن نگاه کنی هیچ وقت انسان تنها نیست بالاخره واجب الوجود وخدای باری تعالی همیشه و هر جا با مخلوق خودش هست و یا شخصیت وخود خود هر فرد همیشه با فرد هست ولی  بدون این دقت فلسفی گاهی ما تنهای تنها هستیم .این تنهایی را می توان وجدانا درک کرد وبه آن اذعان نمود

یعنی یک وقتی هست می توانی با صدای بلند گریه کنی ویا بخندی می توانی با خودت  حرف بزنی بدون اینکه کسی ترا ببیند وبگوید یارو زده به کله ودیوانه شده است

یک وقت هایی هست که با خودت رو راست رو راست هستی نه برای کسی هستی و نه برعلیه کسی ..این دنیا بهترین دنیای هر انسانی است و انسانی ترین دنیای هرکس

به نظرم هرکس در دنیای تنهایی خود قوی شد در دنیای واقعی و اجتماعی ومجازی هم می تواند به داشته های دنیای تنهایی خود تکیه کند واز سرمایه های آن برای پیشرفت استفاده کند ولی اگر انسان ها کمتر با خود تنها شدند آنوقت کمی سطحی می شوند

متاسفانه امروزه وبه خصوص در قشر جوان تنهایی مساوی ومترادف با غم شده است

قبول است که تنهایی فی حد ذاته الهام دهنده غم است ولی ضرورتا اینگونه نیست وچه بسا دنیای تنهایی می تواند حرکت آفرین باشد

در آینده کمی بیشتر از دنیای تنهایی خواهم نوشت